دانشگاه با طعم باران

سلام

چراغ های سینما دونه به دونه روشن میشه و من ناباورانه به صورت خواهرم نگاه می کنم و میگم : این بود درباره الی ؟!

( چند زوج جوان به سفر میرند و در این بین دختری که جمع شناخت چندانی ازش نداره گم میشه و در انتها با پیدا شدن جسد دخترک غائله به پایان میرسه )

اینه شاهکاری که موفق به دریافت جوايز داخلي و بين‌ المللي شده و اینچنین جنجال به پا کرده ... نمیگم فیلم بدی بود نه ، اما حرف تازه ای هم برای گفتن نداشت ... یک داستان معمولی با محوریت موضوعی پیش پا افتاده که تمامی موفقیتش رو مدیون بازی روان بازیگران ، دیالوگ های سنجیده و کارگردانی فوق العاده عالیشه .

اما دو شاخصه ی اصلی این فیلم که تونسته یک موتیف ساده رو تا این سطحِ داخلی و خارجی بالا ببره از نظر من :

1 ) روزمرگی های ساده رو چند لایه و پرکشش بیان کردن کار بسیار مشکلیه . این رو حداقل منه وبلاگ نویس ام که همیشه سعی کردم روزمرگی هام رو طوری ساده بنویسم که نه عامیانه باشه و نه فانتزی به خوبی درک می کنم . اینکه بتونی رو یه موضوعِ ساده انقدر مانور بدی که حس تعلیق ، ترس ، دلهره ، عشق و انزجار به بیننده یا خواننده منتقل بشه کار هر کسی نیست و فرهادی ( کارگردان فیلم ) به خوبی از عهده انجام این مهم براومده . این فیلم به حدی شخصیت پردازیِ قوی ای داره که من هم تمام اون 2 ساعت رو با بازیگرانش دویدم و ترسیدم و سیلی خوردم . کاراکترهای قصه با وجود اینکه درگیر ناهمخوانی های اخلاقی اند بسیار باور پذیرند و این یعنی پرداخت صحیح به ریزه کاری های شخصیتی و ظرافت در بیان روابط  و وقایع موجود .

2 ) پایه ی این فیلم روی ( دروغ ) گذاشته شده . این دروغ های کوچک و بی اهمیتی که هنگام به زبان آوردنشان میگیم " بیخیال می گذره " ... که اینبار و در این فیلم نگذشت . دروغ میگیم بی آنکه به نتیجه ش فکر کنیم ، بی آنکه فکر کنیم چه تیشه ای به ریشه ی روابط اخلاقی مون می زنیم و جالبیشم اینجاست که دروغگویی رو نوعی توانایی و هنر (!!!) می بینیم  . در ابتدای فیلم سپیده ( گلشیفته فراهانی ) دروغ میگه که الی و احمد به ماه عسل اومدند و در انتها باز هم به نامزده الی دروغ میگه که " نه نگفت " . همین دروغ های به ظاهر کوچک هستند که یک موضوع ساده ، یک رابطه ی ساده رو تا جایی پیچیده و تغییر میدند که راهه هرگونه دفاع و توجیهات بعدی مسدود میشه .

درباره الی رو از جهاتی که در بالا گفتم و مهمتر از همه از این جهت که " در عین معناگرایی ادای روشنفکری هم در نمی یاره " دوست داشتم ولی به هیچ وجه دلیل این جوزده گی که اهالی هنر به راه انداخته اند رو متوجه نمیشم !! ما قبلن هم در تاریخ سینمای ایران فیلمهای خیلی بهتر از این مانند سگ کشی ، هامون و ... رو داشتیم !! به هر حال فیلم شایسته ای بود اما خاص نبود .

پی نوشت : می دونم که چارچوب این وبلاگ خاطره نویسیه اما دلم می خواست در مورده این فیلم تو وبلاگم بنویسم . شرمنده یه احساسِ لحظه ای بود .

من رو می تونید اینجا هم بخونید .